Ձմեռային ճամբարն անցնում է շատ հետաքրքիր: Ես սիրով իրականացրի մի նախագիծ, որն առաջարկել էր ընկեր Էդիտան: Նախագիծը Գորիս – Արցախ բարբառների վերաբերյալ էր: Ես շատ բան սովորեցի,հատկապես իմացա, որ հայերենի բարբառները շատ կարևոր են մայրենի լեզվի պահպանման և զարգացման համար, որ բարբառը տվյալ տարածքի ժողովրդի հաղորդակցման լեզուն է: Ահա Գորիսի բարբառով մի խրատական պատմություն,որը ես փոխադրեցի գրական հայերեն: Նախագիծը ավելի հետաքրքիր դարձավ, երբ ես մասնակցեցի կլոր սեղան- քննարկմանը բարբառներ թեմայով:
Տեգորս տղան Բաքվից եկել էր Քարահունջ մեր տուն, մեզ լավ օգնում էր։ Օրերից մի օր ես մեր դռան մոտ շոր էի լվանում, մեկ էլ այդ տղան եկավ, ասեց, թե՝ մորաքո՛ւյր մի թել-ասեղ տուր, տվեցի իրեն, գնաց։ Այդ ժամանակ մի մեծ կին եկավ մեր տուն, ասաց՝ աղջի, թաշկինակս պատռվել է, արի գնանք խանութ թաշկինակ գնենք։ Ասացի՝ լավ, սպասի հագուստս վերցնեմ գնանք, վեր կացա այստեղ-այնտեղ ման եկա, բայց չգտա։ Ասացի՝ ա՛յ կին, բա չես ասում ՝ հագուստս չի երևում, ո՞վ տարած կլինի, գուցե տեգորս տղան՝ Կոլյան է վերցրել, տարել։ Հենց տեգրսա դա լսեց, ասաց՝ դե որ այդպես է, եկեք գնանք Օփավեր, այնտեղ ճանապարհին մարդիկ են աշխատում, գուցե իրե՞նք իմանան՝ ով է տարել հագուստը։ Գնացինք, հարցրինք, ասացին թե՝ մի տղա այստեղով անցավ, ձեռքին մի բան կար։ Դրանից հետո վերադարձանք տուն։ Երեկոյան ամուսինը այգուց տուն եկավ, տեսավ որ անտրամադիր եմ, ասաց թե՝ ա՛յ կին, խեր լինի, ինչո՞ւ ես անտրամադիր, ի՞նչ է պատահել։ Ասացի՝ ինչ կա, Կոլյան հագուստներս հավաքել, տարել է։ Ասաց՝ ա՛յ կին բան չկա, ես առավոտյան կգնամ, կգտեմ, կբերեմ, հանգիստ եղիր։ Հետո էլ ասաց՝ ա՛յ խեղճ, գուցե ձեռքին գումար չի եղել, գուցե տարել, վաճառել է, որ կարողանա գնա Բաքու։ Ամուսինը առավոտյան վեր կացավ տեղից, ասաց թե՝ տանը գումար կա՞, ինձ տուր։ Տանը քառասուն մանեթ կար, տվեցի նրան, ինքը վեր կացավ, էշին նստեց, ճանապարհ գնաց։ Գնում է գնում հասնում է Քարաշեն, այնտեղ մի ջաղացպան է լինում, նրան հարցնում է թե՝ երեկ եղբորս տղան մեր հագուստը վերցրել, գնացել է․ ի՞նչ իմանամ, գուցե բերած լինի այստեղ վաճառելու։ Ջաղացպանը ասում է թե՝ ա՛յ մարդ երեկ մի տղա հագուստ էր բերել ինձ մոտ քառասուն մանեթով վաճառելու։ Ամուսինն էլ ասում է թե ա՛յ մարդ ձեռքին հենց քառասուն մանեթ կա, վեր կաց հագուստը բեր ինձ տուր։ Ջաղացպանը գնում է տուն հագուսը վերցնում, բերում տալիս է մարդուն, մարդն էլ ձեռքի քառասուն մանեթը տալիս է ջաղացպանին, հագուստը վերցնում, էշը նստում, գնում տուն։ Հասնելուն պես ասում է՝ ա՛յ կին, որ ասում էի բերելու եմ, չէիր հավատում, տեսա՞ր՝ գնացի, գտա, բերեցի։